Εθνομηδενισμός, Ξενοκεντρισμός, Μεταμοντέρνος πολυπολιτισμός.

Στις δεκαετίες του '80 και του '90 συντελέστηκε μία ακόμη μεταστροφή στον πανεπιστημιακό κόσμο και εμφανίστηκε μία εντελώς διαφορετική πρόκληση για τον Ελληνισμό με τη μορφή της πολυπολιτισμικότητας. Γενικά, οι υποστηρικτές της πολυπολιτισμικότητας ανήκουν σε ένα από δύο στρατόπεδα. Μερικοί πιστεύουν πως όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι —ο Ελληνικός δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από οποιονδήποτε άλλο. Άλλοι, πιο πεισματάρηδες, είναι πεπεισμένοι ότι όλοι οι πολιτισμοί είναι ίσοι εκτός από το Ελληνικό, που είναι ιδιαίτερα ιμπεριαλιστικός, ηγεμονιστικός, εθνικιστικός, σεξιστικός και πατριαρχικός και κατά συνέπεια πρέπει να μελετάται μόνο ως παράδειγμα του τι πάει στραβά στο σύγχρονο κόσμο. Και στις δύο περιπτώσεις οι Έλληνες χάνουν: αν είναι το ίδιο με τους Τούρκους, Πακιστανούς ή τους Αλβανούς, γιατί να μελετάμε Ελληνικά αντί για Αγγλικά, Αλβανικά ή Τουρκικά; Αν είναι χειρότεροι, γιατί να τους μελετάμε, γενικώς;

Η αφηρημένη ιδέα της «ελληνικότητας» και το επιχείρημα ότι αυτό το μοναδικό όραμα ενός σχετικά μικρού πληθυσμού επηρέασε όλο το σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, αμφισβητεί άμεσα το πιο πρόσφατο ανθρωπολογικό δόγμα. Μια τέτοια προσέγγιση κάνει κάποιον να κερδίσει πολύ γρήγορα το ατυχές παρώνυμο του «πολιτιστικού αποικιοκράτη» που προσπαθεί να «παραχωρήσει προνόμια» και να «ηρωοποιήσει» την τέχνη και τη γραμματεία ενός συγκεκριμένου αρχαίου πολιτισμού μιας συγκεκριμένης εποχής. Οι πλέον πολιτικοποιημένοι από αυτους κοινωνικούς πολυπολιτισμικούς επιστήμονες επιμένουν μάλιστα ότι ο όρος «ελληνισμός», ως συνολικός πολιτισμικός όρος, δεν έχει θέση στα πανεπιστήμια- πολλοί προτιμούν τον όρο .... «Βαλκανικός» —ορολογία περισσότερο σύμφωνη με την προσπάθεια που καταβάλει το πανεπιστήμιο για την επινόηση μιας «πολυπολιτισμικής» Ελλάδας.


Με την εμφάνιση του Μεταμοντερνισμού —αυτής της νέας επίθεσης στην ίδια την αντικειμενική αλήθεια, με την άρνηση γεγονότων ή περιστατικών χωριστά από τη γλώσσα ή το κείμενο, και την αντίληψη της ότι κάθε πραγματικότητα είναι κοινωνικά καθορισμένη — η Ελλάδα μας θεωρείται πια μια αυθαίρετη αφηρημένη έννοια. Αυτή η «Ελλάδα», μας λένε, είναι μια απλή επινόηση, ένα σημαίνον προνομιακών πολιτιστικών κειμένων, αναθυμίαση μιας εκμεταλλευτικής ελεύθερης αρσενικής ελίτ. Αυτή η «Ελλάδα» είναι απλώς ένα κοινωνικό κατασκεύασμα, μονταρισμένο και πακεταρισμένο για μια μακάρια και εύπορη σύγχρονη Δύση, για να προβάλλει έναν εντελώς υποκειμενικό αντικατοπτρισμό της. Αυτή η κλασική αντανάκλαση, μας λένε τώρα οι Νέοι Σοφιστές, τελικά δεν είναι περισσότερο αντιπροσωπευτική μιας "εθνικιστικής" (αν τολμήσουμε να χρησιμοποιήσουμε ένα τόσο αυθαίρετο χρονολογικό επίθετο) κοινωνίας στη νότια Βαλκανική απ' όσο μια μεμονωμένη παράσταση πάνω σε ένα βράχο ή το αυλάκι ενός τροχού στην πέτρα.

Έτσι, στη μεταμοντέρνα εποχή μας του κυνισμού, του μηδενισμού και του σκεπτικισμού, όποιος είναι αρκετά ανόητος, ώστε να μιλάει «μεγαλοπρεπώς» για τους «Έλληνες» από ηθική άποψη, μπορεί να απορριφθεί ως απλοϊκός, βραδύνους ή, ακόμη χειρότερα, σαν να είναι και ο ίδιος ένας κακόγουστος υπερασπιστής της εκμετάλλευσης. Με άλλα λόγια, ο Έλληνας που προωθεί τον Ελληνισμό και την Ελληνικότητα εκτός από «εθνικιστής», ξενοφοβικός», «ρατσιστής», κλπ δημιουργεί εκ του μηδενός την ιδέα των «Ελλήνων» μόνο και μόνο για να προωθήσει τις δικές του υποσυνείδητες ρατσιστικές και σεξιστικές επιδιώξεις για να καταπιέσει τον παρόντα «άλλο», έχει επινοήσει ένα παρελθόντα υψηλό πολιτισμό που δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα.

Η νέα αυτή φουρνιά «κοινωνικών ερμηνευτών» είτε πέταξε στα σκουπίδια τον Ελληνικό κόσμο επειδή δεν ήταν πολυπολιτισμικός (πράγμα που είναι ανέντιμο, διότι κανένας πολιτισμός δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει ποτέ στ' αλήθεια πολυπολιτισμικός) είτε προσπάθουν να ξαναεπινοήσουν τους Έλληνες ως πολυπολιτισμικούς(της δικής τους ιδεολογίας). Η ελληνική σοφία δεν πρέπει απλώς και μόνο να ξεχαστεί, αλλά πρέπει να απορριφθεί ενεργά. Η τελευταία γενιά πανεπιστημιακών επιθυμεί να επιβιώσει και να είναι αρεστή — στους συναδέλφους ακαδημαϊκούς δασκάλους — εγγυώμενη στους συναδέλφους της ότι οι νέοι εκπαιδευτικοί που θα ακολουθήσουν την Ελληνικότητα θα είναι ελάχιστοι.

Στην Ελλάδα αυτούς τους μεταμοντρένους φορείς ξενοκεντρικών πολυπολιτισμικών αντιλήψεων τους ονομάζουμε πλέον ως εθνομηδενιστές. Άρα λοιπόν Εθνομηδενισμός είναι η ιδεολογική στάση της ολοκληρωτικής απόρριψης των αντίθετων ως προς των νεωτεριστικών/μετανεωτεριστικών απόψεων σε ότι αφορά την θεωρία γεννήσεως του εθνικισμού και του Έθνους, και κωδικοποιείται σε μία ιδεολογία που αναγορεύει σε ηθικό και πρακτικό καθήκον την προώθηση αυτού του αρνητισμού σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής, πολιτικής και νομοθετικής ζωής της Ελλάδος αλλά και της φιλοσοφίας του Ελληνισμού ή Ελληνικότητας.

Όλοι αυτοί οι μεταμοντέρνοι πλέον έχουν καταλάβει όλες σχεδόν τις κοινωνικές θέσεις. Θα τους δεις να υπογράφουν υπέρ του Σχεδίου Ανάν, υπέρ του εθνοκτόνου σχεδίου για την Ιθαγένεια, είναι μέλη σε όποιες Μ.Κ.Ο. μπορούν, αρθογραφούν στα ΜΜΕ κλπ. Κοινό λεκτικό οπλοστάσιο αυτής της στοχοθετημένη ξενοφιλίας, η οποία συγκροτήθηκε σε παράδοξη προκατάληψη, ας πούμε αντιρατσιστι­κή/ρατσιστική, της οποίας η ανάποδη όψη είναι η βαθιά περιφρόνη­ση για τον τύπο του αξιοθρήνητου «γηγενούς Έλληνα» και το απεριόριστο λεκτικό μίσος για τους «Δεξιούς» ή τούς «Κεντροδεξιούς» και εκφράζονται με λέξεις όπως «ρατσιστής», «ξενοφοβικός», «ακροδεξιός», «φασίστες», «εθνικιστές» και «νέο-ναζί» και άλλες παρεμφερείς χαρακτηρισμοί. Αυτήν λοιπόν την μεταμοντέρνα πολυπολιτισμικότητα είναι ένα από τα ιδεολογήματα που η πνευματικώς αποικιοκρατούμενη και πολιτικώς κατεχόμενη από μία εθνοφοβική-εθνομηδενιστική ελίτ χώρα μας από την Δύση προσπαθεί να μας την επιβάλει.
Αναρτήθηκε από akritas