Αυτό που παρακολουθούμε καθημερινά δεν είναι οι αγωνίες μιας κυβέρνησης που αγωνίζεται να περάσει δύσκολα μέτρα «οικονομικής εξυγίανσης»…
Είναι η κατάρρευση ενός καθεστώτος!
Πότε έχουμε καθεστωτική κατάρρευση;
Όταν διαλύονται οι «σταθερές» του συστήματος.
Οι κοινωνικές, οι οικονομικές, οι θεσμικές, οι ιδεολογικές…
Όταν μια μόνο από τις σταθερές αυτές διαλύεται, έχουμε αποσταθεροποίηση…
Όταν ένας συνδυασμός τέτοιων σταθερών ανατρέπεται, έχουμε μείζονα «κλυδωνισμό»…
Όταν όλες μαζί καταρρέουν, τότε έχουμε κατάρρευση καθεστώτος!
Η μόνη τέτοια σημαντική καθεστωτική κατάρρευση που γνωρίσαμε τις τελευταίες δεκαετίες ήταν το 1974. Με «καταλύτη» μιαν εθνική καταστροφή. Στην Κύπρο…
Σήμερα το κυβερνητικό κόμμα, μόλις εννέα μήνες μετά την «πανηγυρική νίκη» του στις εκλογές, κάνει πράγματα πολύ χειρότερα από εκείνα που κατήγγελλε ως Αντιπολίτευση και απολύτως αντίθετα από εκείνα που υποσχέθηκε.
Για την ακρίβεια, κάνει τα αντίστροφα από εκείνα που αποτέλεσαν όχι μόνο την πάγια Πολιτική του, αλλά και την αναλλοίωτη «ταυτότητά» του:
Επί δεκαετίες το ΠΑΣΟΚ μοίραζε προνόμια σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Όχι δικαιώματα. Προνόμια!
Τα «δικαιώματα» μπορούν να τα απολαύσουν όλοι και να τα ασκήσουν όλοι, μεγιστοποιώντας το όφελος της κοινωνίας.
Τα προνόμια μπορούν να τα απολαύσουν μόνο κάποιοι σε βάρος όλων των άλλων, σε βάρος του συνόλου.
Επί δεκαετίες του ΠΑΣΟΚ μοίραζε προνόμια. Και το έκανε με δανεικά…
Σήμερα αναγκάζεται να αφαιρέσει ουσιώδη δικαιώματα!
Κι αυτό δεν το αντέχει η κοινωνική βάση του, δεν το αντέχει το πολιτικό προσωπικό του, δεν το αντέχει ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του, δεν το αντέχουν ούτε οι πιο φανατικοί οπαδοί του.
Σε αυτούς, κυρίως, φαίνεται ανυπόφορο.
Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι σε ένα κόμμα εξουσίας:
Ο «σκληρός πυρήνας» που πιστεύει στο κόμμα, το Λόγο του και στο διαχρονικό ρόλο του…
Κι ένα στρώμα οπαδών και ψηφοφόρων που δεν πιστεύουν, αλλά ψηφίζουν από ανάγκη (με τη λογική του «μικρότερου κακού») ή από συμφέρον (γιατί προσδοκούν προσωπικά οφέλη) ή για να «εκδικηθούν» το άλλο μεγάλο κόμμα.
Συνήθως από την φθορά του στην εξουσία, ένα κόμμα πρώτα χάνει τους «ευκαιριακούς» οπαδούς του. Τους άλλους, τους πιο «πιστούς», τους χάνει πολύ πιο δύσκολα…
Σήμερα έχει γίνει μια πρωτοφανής αντιστροφή: Εκείνοι που περισσότερο έχουν συγκλονιστεί από την Πολιτική του ΠΑΣΟΚ είναι ο πιο «σκληρός πυρήνας» των οπαδών του. Οι «πιστοί» του…
Αυτοί είναι που καταριούνται την ώρα και τη στιγμή που έγιναν οι πρόσφατες εκλογές και νίκησε το κόμμα τους!
Αυτοί είναι που λένε – και το λένε μεγαλόφωνα πια – ότι καλύτερα να μην είχαν γίνει οι εκλογές του Οκτωβρίου.
Γιατί είτε η εξέλιξη στην οποία οδηγηθήκαμε – «οιονεί πτώχευση» την ονομάζουν πλέον στο εξωτερικό – ήταν αναπόφευκτη, οπότε καλύτερα να την είχε διαχειριστεί η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ να έμενε «αλώβητο» και να ερχόταν στην εξουσία λίγο αργότερα για να ορθοποδήσει τον τόπο…
Είτε η πτώχευση δεν ήταν «αναπόφευκτη», την προκάλεσαν οι χειρισμοί του ΠΑΣΟΚ, το οποίο πλέον τη χρεώνεται κι όλα!
Σε κάθε περίπτωση, κάθε υπόμνηση του αλησμόνητου εκείνου «λεφτά υπάρχουν» δημιουργεί ρήγματα συνείδηση σε κάθε οπαδό ή ψηφοφόρο, μόνιμο η «ευκαιριακό», του ΠΑΣΟΚ.
Κάθε κόμμα εξουσίας οφείλει τελικά να διαχειριστεί τις προσδοκίες που προηγουμένως δημιούργησε. Κάθε κόμμα μπορεί επικοινωνιακά να διαχειριστεί σε κάποιο βαθμό μιαν «έκπτωση προσδοκιών»: Δηλαδή λιγότερα απ’ όσα υποσχέθηκε…
Αλλά κανένα κόμμα δεν μπορεί να διαχειριστεί την απόλυτη αντιστροφή προσδοκιών: να έχει τάξει τόσα πολλά και μέσα σε λίγους μήνες να έχει αρπάξει τόσο πολλά, αντί να «μοιράσει».
Το ΠΑΣΟΚ δεν μοίρασε λεφτά αυτή τη φορά. Μοίρασε «λυπητερές»! Κι όσο πάει μοιράζει περισσότερες λυπητερές…
Κι αυτό απογοητεύει τους πάντες. Αλλά περισσότερο συγκλονίζει – και διαλύει – το «σκληρό πυρήνα» του.
Κι αν σε ένα κόμμα διαλυθεί η πάγια εκλογική του βάση, δεν αργεί η οριστική διάλυσή του.
Το βλέπουμε καθημερινά στη Βουλή: Όπου κορυφαία στελέχη του ξεκατινιάζονται δημόσια, οι υπουργοί του παλινωδούν, ψεύδονται και διαψεύδονται και ξαφνικά ανακαλύπτουν ότι μέρος των νομοσχεδίων τους προκύπτει και …αντισυνταγματικό!
Το ξέρουν πια όλοι, αν και δεν το ομολογεί κανείς: Οι αντίπαλοι του ΠΑΣΟΚ εύχονται ενδόμυχα να αντέξει! Να πιεί όλο το «πικρό ποτήρι»…
Γιατί με κάθε νομοσχέδιο που περνάει, χάνει οριστικά ένα μέρος από τη βάση του, από την ιστορική ταυτότητά του κι από την νομιμοποίησή του.
Όταν το καθεστώς της χούντας, μετά από χρόνια εθνοκαπηλείας, ταυτίστηκε με μιαν εθνική καταστροφή, όχι μόνο κατέρρευσε το ίδιο, αλλά καταδίκασε και τη δεξιά παράταξη σε δεκαετίες ενοχικών πλεγμάτων…
Το ΠΑΣΟΚ μετά από δεκαετίες διακηρύξεων υπέρ της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και του «κοινωνικού κράτος» διαλύει σήμερα τα πάντα!
Και δεν θα «συνέλθει» ποτέ…
Βέβαια, φρόνιμο στην Πολιτική είναι ποτέ να μη λες ποτέ!
Εκτός, όμως, από τις περιπτώσεις που καταρρέουν τα πάντα.
Κι αυτό ακριβώς συμβαίνει σήμερα…
ΝΖ
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου