Το έθιμο της "Καμήλας" και ο "Γάμος της Μανιώς" αλλά και το έθιμο-δρώμενο των "Φωταρών" αναβιώνουν την περίοδο των Φώτων στη Γαλάτιστα και στο Παλαιόκαστρο αντίστοιχα.
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΚΑΜΗΛΑΣ ΣΤΗ ΓΑΛΑΤΙΣΤΑ
(ΚΛΙΚ ΣΤΗΝ ΑΦΙΣΑ)
Από την αρχαιότητα σύμφωνα με τη σχετική βιβλιογραφία, υπήρχε η συνήθεια στη Μακεδονία και τη Θράκη των μεταμφιεσμένων (τζαμαλάρηδων) σε ζώα (καμήλα, τράγος, ελάφι). Οι τζαμαλάρηδες παρίσταναν πονηρά όντα που διώχνουν τα κακά πνεύματα.
Το γαλατσιάνικο έθιμο της Καμήλας, κατά την προφορική παράδοση, δεν είναι άλλο παρά η αναπαράσταση ενός πραγματικού γεγονότος.
Στα τέλη του 19ου αιώνα ή στις αρχές του 20ου ζούσε στη Γαλάτιστα μια όμορφη κοπέλα, η Μανιώ. Η ομορφιά της ήταν ξακουστή και στα γύρω χωριά και ακόμη παραπέρα. Κόσμος πολύς πέρναγε από το σπίτι της: έμποροι που προφασίζονταν πως ήθελαν να πουλήσουν πραμάτειες περίεργες, οδοιπόροι που ακριβώς μπροστά στο σπίτι της διψούσαν...
Όλους τους έβλεπε από το καφασωτό της αυλής το Μανιώ και χαιρόταν. Μα απ' την άλλη λυπόταν γιατί δεν ήταν όμορφοι. Τελικά η πανέμορφη Μανιώ βρήκε τον καλό της, ένα όμορφο παλικάρι που το συνάντησε κάποτε η κόρη κι έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Μέρα με τη μέρα ο έρωτάς τους φούντωσε. Για κακή τους τύχη όμως έβαλε στο μάτι τη Μανιώ και ο αναιδής γιος του Τούρκου Επιτρόπου της περιοχής, ο οποίος παρά τις σοφές συμβουλές του πατέρα του που δεν ήθελε μπλεξίματα με τους γκιαούρηδες, έκλεψε την κόρη, προκαλώντας μεγάλη αναστάτωση στο χωριό. Όταν οι προσπάθειες των Ελλήνων να πάρουν πίσω το κορίτσι ναυάγησαν, το παλικάρι της Μανιώς ανέλαβε δράση. Με την παρέα του σκαρφίστηκε κάτι ανάλογο με τον Δούρειο Ίππο των αρχαίων Αχαιών στην Τροία. Ετοίμασαν ένα γλέντι. Για να μπορέσουν δε να μπουν στον τούρκικο οντά χωρίς να τους μετρήσουν, σκαρφίστηκαν κι έφτιαξαν ένα ομοίωμα καμήλας, κάτω από το οποίο μπήκαν οι φίλοι του ερωτευμένου. Ο χορός, τα τραγούδια και τα καμώματα των νεαρών αντρών έφεραν αποτελέσματα. Οι Τούρκοι άνοιξαν τις πύλες κι άρχισαν να διασκεδάζουν με τους Ρωμιούς. Όταν οι Τούρκοι βρέθηκαν αναίσθητοι πάνω στις πλάκες να ροχαλίζουν, η παρέα βρήκε την Μανιώ, την έβαλε κάτω από την καμήλα και εξαφανίστηκαν. Μάλιστα, για να μην προλάβουν οι Τούρκοι να την ξαναπάρουν, την άλλη μέρα του Αϊ Γιαννιού τελέστηκε ο γάμος των δύο ερωτευμένων.
Το σύμβολο του εθίμου είναι ένα ομοίωμα καμήλας. Το στόμα στηρίζεται σε κορδόνια που είναι σκεπασμένα με ραμμένα σαγίσματα. Κάτω από το σώμα έξι άνδρες με κουδούνια βαδίζουν ή χορεύουν με ρυθμό.
Η κατασκευή της Καμήλας ήταν από παλιά μια ιεροτελεστία. Ξύλα στρόγγυλα, σανίδια, πετσιά, σαγίσματα, τομάρια, προβιές, φούντες και κορδόνια οι πρώτες ύλες κατασκευής. Την παραμονή μικροί και μεγάλοι είχαν πολύ δουλειά για να πετύχουν το καλύτερο αποτέλεσμα. Επίσης, την παραμονή, μετά τη λειτουργία του Μεγάλου Αγιασμού, οι παπάδες γύριζαν το χωριό και φώτιζαν τον κόσμο, τα σπίτια και ... τα λουκάνικα. Η καμήλα έβγαινε αμέσως μετά τον αγιασμό των νερών και τη μετέφεραν οι λεγόμενοι «καμλάρηδες», 6 νέοι διαλεχτοί και γεροδεμένοι, για να αντέχουν το βάρος της. Οι άνδρες αυτοί στοιχίζονταν ο ένας πίσω από τον άλλο. Έγερναν πότε δεξιά πότε αριστερά κάτω από τα σαγίσματα, χτυπούσαν τα κουδούνια, χόρευαν, χαμήλωναν και ανέβαινε ο καμηλιέρης και τραγουδούσαν:
Πόψι μας κλέψαν τη Μανιώ
τρεις Τούρκοι αρβανιτάδις,
την πήραν και την πήγανε
σε τουρκομαχαλάδις
αμάν γκιουζέλ Μανιώ.
Μπροστά από την Καμήλα χόρευαν οι τζαμαλαροί που ήταν φουστανελάδες. Φορούσαν μάσκα στο πρόσωπο και κρατούσαν γκλίτσα. Οι λεβέντες αυτοί χορεύοντας πηδούσαν φράχτες, χαμηλά μπαλκόνια, πήγαιναν στις νοικοκυρές, που τους περίμεναν με ένα καραφάκι ούζο και μεζέ, για να κεραστούν και να χορέψουν ένα γύρο μαζί τους. Έπαιρναν τα φιλοδωρήματά τους και έφευγαν. Πολλές φορές έμπαιναν μέσα στα σπίτια και έκλεβαν λουκάνικα. Αργότερα τους απαγόρευσαν να φορούν μάσκες.
Την Καμήλα τη συνόδευαν κλαρίνα και νταούλια. Ένα γαϊδούρι φορτωμένο με ένα βαρελάκι για κρασί, μια νταμιτζάνα για το ούζο και ένα μεγάλο κοφίνι για το κρέας, τα λουκάνικα, το τυρί και το ψωμί που έδιναν οι νοικοκυρές.
Η Καμήλα ξεσήκωνε όλο το χωριό. Πολλοί ακολουθούσαν την Καμήλα και χόρευαν, άλλοι στέκονταν μπροστά στα σπίτια τους και την περίμεναν με ενθουσιασμό. Όλα τα σοκάκια, καθαρά και ασπρισμένα, περίμεναν τον ερχομό της. Αφού γυρνούσε όλες τις γειτονιές, το απόγευμα κατέληγε στο παζάρι. Εκεί συνεχιζόταν ο χορός και το γλέντι μέχρι που νύχτωνε.
Μέχρι το 1930 στόλιζαν δύο Καμήλες, οι δύο ενορίες του χωριού, οι «σκαλιουτάδις» που ήταν οι ενορίτες της Παναγίας και οι «μαζιουτάδις» που ήταν οι ενορίτες του Αγίου Γεωργίου. Οι δύο Καμήλες συναντιόνταν στο παζάρι όπου γινόταν μεγάλο γλέντι. Εκτός από τις Καμήλες των Φώτων, στόλιζαν και μία μικρή Καμήλα την Πρωτοχρονιά.
ΤΟ ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΝΥΦΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΑΜΠΡΟΥ ΣΤΗ ΓΑΛΑΤΙΣΤΑ
Την ημέρα των Φώτων ο γιος του Τούρκου Επιτρόπου της Γαλάτιστας έκλεψε την πιο όμορφη κοπέλα του χωριού, την Μανιώ. Ο αγαπημένος της κατάφερε να την κλέψει με την βοήθεια των φίλων του και της «Καμήλας» που κατασκεύασαν. Για να μην προλάβουν οι Τούρκοι να την ξαναπάρουν, του Αϊ-Γιαννιού τελέστηκε ο γάμος των δύο ερωτευμένων.
Το έθιμο, λοιπόν, της Καμήλας πραγματοποιείται ανήμερα των Φώτων και ολοκληρώνεται την επομένη με το έθιμο «της Νύφης και του Γαμπρού». Όλους τους ρόλους τους αναλαμβάνουν άνδρες, όπως στο αρχαίο δράμα.
Η νύφη φορά νυφικό και πέπλο, που σκεπάζει τι πρόσωπό της. Τη βάφουν με ζωηρό κόκκινο της φωτιάς στα χείλη και στα μάγουλα. Γυρνάνε στο χωριό με ζουρνάδες και νταούλια. Μαζί τους έχουν τους παράνυφους, τους κουμπάρους και καλεσμένους όλο το χωριό. Χαιρετούν τον κόσμο αδέξια και χοντροκομμένα, αφού είναι άνδρες και δεν έχουν τσαχπινιά. Μετά γυρνούν στο παζάρι και γίνεται μεγάλο γλέντι. Μικροί - μεγάλοι χορεύουν τη νύφη και διασκεδάζουν.
Για μία ακόμη χρονιά θα πραγματοποιηθεί ανήμερα των Θεοφανίων το έθιμο-δρώμενο των Φωταρών από τον Αθλητικό και τον Πολιτιστικό Σύλλογο Παλαιοκάστρου. Κάτοικοι και επισκέπτες θα διασκεδάσουν στο προαύλιο του πρώην δημοτικού σχολείου του χωριού από τις 2.30 μ.μ. με ζωντανή ορχήστρα, μεζέδες και κρασί.
Κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός για το Παλαιόκαστρο είναι η αναβίωση του εθίμου των «Φωταρών». Παραμονή αλλά και ανήμερα των Θεοφανίων πραγματοποιείται εδώ και χρόνια, ένα έθιμο με μορφή δρώμενου, που ίσως είναι και μοναδικό, σε ό,τι αφορά το εθιμοτυπικό του, στον ελληνικό χώρο. Την ονομασία του την οφείλει στην ημέρα που πραγματοποιείται, την ημέρα των Φώτων.
Λαϊκό Δρώμενο, όπως μας αποκαλύπτει και η ίδια η λέξη, είναι το είδος εθίμου που έχει δράση. Είναι σα μια μορφή λαϊκού θεάτρου, με την συλλογική συμμετοχή μιας ομάδας ατόμων από την ίδια κοινότητα. Αυτή η λαϊκή ομάδα συντηρεί, διατηρεί και αναβιώνει αυτή την πρωτότυπη και αυθεντική παράδοση του τόπου.
ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ
Προάγγελος της τέλεσης του δρώμενου είναι το χαρμόσυνο χτύπημα της καμπάνας στην εκκλησία του χωριού μας, το απόγευμα της παραμονής των Θεοφανείων.
Την παραμονή λοιπόν και κατά το σούρουπο μαζεύονται οι Φωταροί στην εκκλησία του χωριού, στον Αϊ-Θανάση. Αφού χτυπήσουν την καμπάνα, ορκίζεται ο «Βασιλιάς».
Η «ορκωμοσία» είναι απλή και συμβολική. Μπροστά στην εικόνα του Αγίου κάνει τρεις μετάνοιες για να πάρει την ευλογία του. Είναι αυτός που θα φορέσει την παραδοσιακή κάπα των βοσκών και τα κουδούνια και θα σύρει το χορό την άλλη μέρα.
Στη συνέχεια όλοι οι Φωταροί γυρίζουν τα σπίτια του χωριού προσφέροντας απλόχερα την ευθυμία και τη χαρά σε όλους τους συγχωριανούς και λέγοντας τα κάλαντα των Φώτων. Αυτά έχουν τις ιδιαιτερότητές τους, αφού υπάρχει τραγούδι για κάθε μέλος της οικογένειας.
Υπάρχει τραγούδι, α) για τον «Άρχοντα και την Αρχόντισσα» δηλαδή τον νοικοκύρη του σπιτιού και τη σύζυγό του, β) για το «Λεβέντη» δηλαδή για το ελεύθερο αγόρι του σπιτιού, γ) για την «Κόρη» την ελεύθερη κοπέλα, δ) το «Αστρούδι» δηλαδή το μικρό παιδί της οικογένειας, ε) για την «Πόζα» δηλαδή τη χήρα γυναίκα και στ) τέλος όλα τα κάλαντα τελειώνουν με τα «Σπίτια» το τραγούδι του σπιτιού.
Βέβαια όπως είναι φυσικό, ανάλογα με τα άτομα της οικογένειας λέγονται και οι ανάλογες στροφές του τραγουδιού.
Σε κάθε σπίτι η νοικοκυρά έχει ετοιμάσει τα απαραίτητα κεράσματα για τους Φωταρούς. Υπάρχει παντού ένα ποτήρι τσίπουρο καθώς και μεζέδες, αλλού νηστίσιμους μιας και είναι μέρα νηστείας και αλλού λουκάνικο και χοιρινό από το γουρούνι που σφάχτηκε τα Χριστούγεννα. Το τσίπουρο είναι απαραίτητο για να ζεστάνει τους Φωταρούς σε μια τόσο κρύα νύχτα, αλλά και να τους ευθυμήσει κατά τη διάρκεια της επίσκεψής τους από σπίτι σε σπίτι.
ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ
Αφού οι Φωταροί έχουν γυρίσει όλα τα σπίτια του χωριού το βράδυ της παραμονής, τελευταίο σπίτι αφήνουν, για τη μέρα των Φώτων, το σπίτι του παπά. Όταν σχολάσει η εκκλησία και έχει γίνει ο Αγιασμός των νερών, πηγαίνουν και στον παπά του χωριού, για τον οποίο υπάρχει ιδιαίτερο τραγούδι.
ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥ ΔΡΩΜΕΝΟΥ
Ο «Βασιλιάς»
Ο βασιλιάς, είναι αυτός που την προηγούμενη μέρα ορκίστηκε μπροστά στην εικόνα του Αγίου Αθανασίου. Φοράει το ταλαγάνι (παραδοσιακή κάπα των βοσκών), φορτώνεται με μεγάλα κουδούνια τα οποία κάνουν εκκωφαντικό θόρυβο. Βάζει στην πλάτη του, κάτω από το ταλαγάνι, ένα μαξιλάρι, ώστε να φαίνεται καμπούρης και πιο αστείος. Κρατάει ένα μεγάλο ξύλινο σπαθί με το οποίο κάνει κινήσεις-παραγγέλματα. Τον χρησιμεύει για να χτυπά ή να αποθαρρύνει τους «ανεπιθύμητους» αλλά και να τιμωρεί τους «ανυπάκουους» του χορού. Είναι αυτός που σέρνει πρώτος το χορό.
Ο «Μάγειρας»
Είναι ντυμένος τσολιάς. Δεν χορεύει μαζί με τους άλλους Φωταρούς, αλλά κάθεται στη μέση του χορού δίπλα στο λουκάνικο. Κρατάει ένα μεγάλο ξύλινο σπαθί, αλλά δεν ακολουθεί τα παραγγέλματα του «Βασιλιά». Έργο του είναι να φυλάει το λουκάνικο.
Οι «Φωταροί»
Είναι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές και αποτελούν το κυρίως σώμα του χορού. Κρατάνε στα χέρια τους μεγάλα ξύλινα σπαθιά. Ακολουθούν με αυτά τις κινήσεις-παραγγέλματα του «Βασιλιά», αλλά προστατεύουν και το λουκάνικο.
ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΔΡΩΜΕΝΟΥ
Την ημέρα των Φώτων γύρω στο μεσημέρι, ο κόσμος έχει ήδη συγκεντρωθεί στον προαύλιο χώρου του συλλόγου, (πρώην Δημοτικό σχολείο), και περιμένει να δει το πατροπαράδοτο έθιμο. Κάθε χρόνο, παρά το δύσκολο της εποχής, ο κόσμος είναι πολύς, όχι μόνο από το χωριό μας αλλά και από τις γύρω περιοχές. Σε λίγο ακούγεται ο ήχος των μεγάλων κουδουνιών και οι Φωταροί κάνουν την εντυπωσιακή εμφάνισή τους. Πρώτος, με την περίεργή του περιβολή, εμφανίζεται ο «Βασιλιάς». Ακολουθούν οι Φωταροί και τελευταίος βγαίνει ο μάγειρας, κρατώντας δεμένο σε ένα μικρό κοντάρι το λουκάνικο. Όλοι που είναι στο χορό, κρατούν στα χέρια τους από ένα ξύλινο σπαθί, για να ξυλοφορτώσουν αυτούς που θα επιδιώξουν να πάρουν το λουκάνικο.
Στη μέση του χορού μπήγεται το μικρό κοντάρι, που πάνω του είναι δεμένο το λουκάνικο και γύρω από αυτό αρχίζουν τον χορό οι Φωταροί. Σκοπός του εθίμου: όποιος θέλει, από τον κόσμο που παρακολουθεί, να προσπαθήσει να πάρει το λουκάνικο. Από την άλλη μεριά οι Φωταροί είναι αυτοί που φυλάνε με τις μαχαίρες το λουκάνικο και δεν επιτρέπουν σε κανένα να το πάρει. Αυτός που θα καταφέρει τελικά να το πάρει, θα είναι ο καλότυχος της χρονιάς.
Ο χορός αρχίζει. Ο «βασιλιάς» που χορεύει πρώτος με τη μαχαίρα του κάνει διάφορες κινήσεις-κόλπα, που και οι υπόλοιποι Φωταροί είναι υποχρεωμένοι να κάνουν. Σε διαφορετική περίπτωση, ο Βασιλιάς έχει το δικαίωμα σ΄ αυτόν που δεν υπακούσει να τον τιμωρήσει χτυπώντας τον με τη μαχαίρα.
Όσοι βρίσκονται έξω από το χορό προσπαθούν να πάρουν το λουκάνικο. Οι πιο τολμηροί που θα δοκιμάσουν, θα δεχτούν χτυπήματα από όλους τους Φωταρούς. Ο χορός θα τελειώσει όταν θα έρθει κάποιος απ΄ έξω από το χορό και θα καταφέρει να πάρει το λουκάνικο. Οι μαχαίρες πετιούνται στη μέση του χορού και ο χώρος είναι έτοιμος για να δεχθεί όλους τους καλεσμένους, που όλη αυτή την ώρα, παρακολουθούσαν με ενδιαφέρον τα δρώμενα.
Σε λίγο στήνεται μεγάλος χορός με τη συμμετοχή όλου του κόσμου και κρατάει μέχρι να βασιλέψει ο ήλιος. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί ότι, σε όλη τη διάρκεια του γλεντιού μοιράζεται στους καλεσμένους άφθονο κρασί και νόστιμα λουκάνικα.
ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ
Όπως συμβαίνει με πολλές εθιμικές εκδηλώσεις, έτσι και οι Παλαιοκαστρινοί ερμηνεύουν το δρώμενό τους σύμφωνα με την τοπική παράδοση. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας, όπως σε όλη σχεδόν την Ελλάδα, έτσι και στο χωριό μας, έρχονταν οι Τούρκοι και μάζευαν το φόρο της δεκάτης. Μέσα στο χειμώνα είχε τελειώσει πια και η συγκομιδή των καρπών της γης με αποτέλεσμα τα κελάρια των χωριανών να είναι γεμάτα. Έρχονταν λοιπόν οι Τούρκοι στο χωριό για να εισπράξουν τον παραπάνω φόρο, άλλοτε σε είδος και άλλοτε σε χρήμα. Οι παππούδες μας για να τους ξεγελάσουν και να γλιτώσουν τους φόρους, οργάνωναν τραπέζια - καλή ώρα όπως το σημερινό - όπου μεθούσαν τους Τούρκους αξιωματούχους και τους έβαζαν να υπογράψουν χαρτιά, στα οποία φαίνονταν ότι δεν τους χρώσταγαν τίποτα.
Έτσι γλίτωναν από αυτόν τον αβάσταχτο φόρο.
Έτσι γλίτωναν από αυτόν τον αβάσταχτο φόρο.
Σύμφωνα με μελέτες και καταγραφές διαφόρων Ερευνητικών Κέντρων Λαογραφίας στην Ελλάδα τέτοιου είδους έθιμα-δρώμενα έχουν τις ρίζες τους στις διονυσιακές τελετές της αρχαίας Ελλάδας.
Οι Φωταροί του Παλαιοκάστρου με το γενικότερο τελετουργικό πλαισίωμα, είναι μια τοπική παραλλαγή του εθίμου των μεταμφιέσεων του Δωδεκαημέρου, με άμεση αναγωγή σε στοιχεία του Διονυσιακού λατρευτικού κύκλου.
Ότι δηλαδή ο Βασιλιάς φοράει ταλαγάνι, οι κουδούνες και το μαξιλάρι-καμπούρα, ο μάγειρας ντυμένος τσολιάς, οι μιμητικές κινήσεις των Φωταρών, το κέντρο του ενδιαφέροντος ένα λουκάνικο, τα κεράσματα (κρασί φαγητό), ο χορός, οι ευχές και τέλος η ενεργή συμμετοχή του κόσμου, είναι πυρήνας πολλών αγροτικών τελετουργιών που έχουν ως κύριο σκοπό την καλοχρονιά και συμβολίζουν την αναγέννηση της γης ενόψει της άνοιξης που έρχεται. Απόηχος μακρινός από τις τελετουργίες σηματοδοτεί την καταγωγή νεοελληνικών δρώμενων όπως οι Φωταροί του Παλαιοκάστρου.
Εκείνο που έχει σημασία είναι πως τέτοια έθιμα αξιέπαινα αναβιώνουν κάθε χρόνο, ως έκφραση ψυχικής ανάγκης και ως εκπλήρωση καθήκοντος προς την τοπική κοινωνία. Δεν πρέπει λοιπόν να χαθούν και η διατήρηση και συνέχισή τους εξαρτάται πια από εμάς. Για να μην ξεχνούν οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου