Η μαυροφορεμένη γιαγιά με τις δεκάδες ρυτίδες – όσες και τα χρόνια της – προσπαθούσε μάταια χωρίς γυαλιά να δει την φωτογραφία που κρατούσε μπροστά της ο εγγονός της. Ήταν το γερμανικό περιοδικό Focus που είχε στο εξώφυλλο την Αφροδίτη της Μήλου να κάνει με το μεσαίο δάχτυλο μια χυδαία χειρονομία ενώ στον τίτλο έγραφε «Απατεώνες στην Ευρωοικογένεια».
«Μην στενοχωριέσαι» είπε συγκαταβατικά η γιαγιά με την πραότητα των 90 και βάλε χρόνων της. «Ο πολιτισμός και η τέχνη δεν μπορούν να νικηθούν από κανένα. Πόσο ... μάλλον από αυτούς που δίχασαν δυο φορές την Ευρώπη και προκάλεσαν εκατόμβες νεκρών.
Εξάλλου γιόκα μου, να ξέρεις ότι οι χειρονομίες δεν βγάζουν σε καλό. Μια φορά που το είχα κάνει σε γερμανούς των Ες – Ες την περίοδο της κατοχής, όταν με έπιασαν να κλέβω ένα καρβέλι ξερό ψωμί, ξέρεις τι μου έκαναν; Μου κράτησαν το χέρι και με μια κίνηση ο ένας τους μου έσπασε το χέρι χτυπώντας το στο γόνατό του.
Να τους πεις λοιπόν λεβέντη μου» συνέχισε σε αυστηρό ύφος, «ότι οι μαύρες στιγμές στην ιστορία δεν γράφονται ούτε από ψεύτικα οικονομικά στοιχεία, ούτε από τις οικονομικές δυσκολίες μιας χώρας. Παρά μόνο από το θάνατο που προκαλεί ο πόλεμος και οι δυστυχίες του. Δεν θα ομιλούν παιδί μου αυτοί που αιματοκύλισαν ολόκληρο τον κόσμο δυο φορές. Αυτοί που κατά την διάρκεια της κατοχής έκλεψαν τις περιουσίες μας, αφάνισαν τις ζωές μας και άρπαξαν τις αρχαιότητες μας κατά την διάρκεια της κατοχής. Αυτοί που δεν δέχονται να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα που ανέρχονται σε εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ».
Έφτιαξε για λίγο το μαντήλι στα μαλλιά της. Άλλαξε στάση στην πολυθρόνα της. Ο εγγονός της διέκρινε ότι τα μάτια της ήταν υγρά εδώ και ώρα. Και απορούσε πως δεν έτρεχαν δάκρυα. «Είναι γιατί φορτίστηκα από θυμό για την αλαζονεία τους κι όχι από στενοχώρια για αυτά που γράφουν», τον πρόλαβε. «Με όλα αυτά που τραβήξαμε στον πόλεμο, δεν κρατήσαμε μίσος. Εγώ αγόρι μου έχασα τον μπαμπά μου στην κατοχή και ο παππούς σου τον αδερφό του. Από τους ναζί. Παρόλα αυτά στα δύσκολα εκείνα χρόνια πήγε ως οικονομικός μετανάστης στην χώρα που μας αφάνισε. Δεν κράτησε ποτέ μίσος για τους Γερμανούς, παιδί μου. Σεβόταν το ψωμί που έτρωγε, κι όπως μου έλεγε συνέχεια, τα Ελληνικά φτηνά εργατικά χέρια, ανόρθωσαν την διαλυμένη και κατεστραμμένη χώρα τους». Χύθηκε αναπαυτικότερα στην πολυθρόνα και χάθηκε στις σκέψεις της. Δεν έδωσε σημασία στον εγγονό της που την κοιτούσε με απορία και θαυμασμό.
Όταν την ακούμπησε στην πλάτη, σχεδόν τρόμαξε. «Γιαγιά, άκου τι θα κάνω», αποκρίνεται ο μικρός. «Θα ψάξω στο ίντερνετ – και μην με ρωτάς τι είναι αυτό – την διεύθυνση του περιοδικού και θα τους γράψω όσα μου είπες». Εκείνη χαμογέλασε.
Ο μικρός άνοιξε τον φορητό υπολογιστή και άρχισε να σερφάρει. Βρήκε τελικά το email του περιοδικού. «redaktion@focus.de» . Ξεκίνησε να γράφει με μανία: «Κύριοι του Focus, δεν χρωστάμε σε κανένα. Αντιθέτως, μας χρωστάτε πολλά πράγματα που έχετε κλέψει. Ζωές, χρήματα, πολιτισμό….»
Γιώργος Κολοβάτσιος
Υ.Γ. Το email του περιοδικού Focus είναι πραγματικό. Όσοι θέλετε μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να διαμαρτυρηθείτε. H φωτογραφία είναι από το Άουσβιτς, ό,τι πιο γνωστό έχουν προσφέρει οι Γερμανοί στην Ιστορία...
http://www.star.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου