http://www.antinews.gr/
«Κοινωνικά επτωχεύσαμε», είπε από το βήμα της Βουλής ο Αντώνης Σαμαράς, τονίζοντας παράλληλα ότι με το ασφαλιστικό νομοσχέδιο «έχουμε όχι εξυγίανση, αλλά ανατροπή του ασφαλιστικού, συρρίκνωση και υποβάθμιση του κοινωνικού κράτους». Κατά την διάρκεια της συζήτησης του συνταξιοδοτικού του Δημοσίου, ο πρόεδρος της ΝΔ άσκησε επίσης έντονη κριτική στην κυβέρνηση λέγοντας μεταξύ άλλων ότι η περίφημη «ασφαλιστική μεταρρύθμιση» εξαντλήθηκε στην δραστική μείωση των συντάξεων....
«Αυτή είναι η μεταρρύθμιση, η λεγόμενη μεταρρύθμιση που ψηφίστηκε πριν από λίγες μέρες, το να λύσουμε το πρόβλημα, μειώνοντας δραστικά τις συντάξεις σε ποσοστά πάνω από 30%» είπε. Και πρόσθεσε ότι «η σημαντικότερη υποχώρηση στον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης είναι η απόσυρση της εγγύησης του κράτους στην καταβολή των συντάξεων».
Αναφερόμενος εξάλλου στην συνολική πολιτική της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό ο κ. Σαμαράς είπε ακόμα ότι «δεν γίνεται καμία ουσιώδης προσπάθεια για εξυγίανση του συστήματος, δεν δίνονται κίνητρα για να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολουμένων, θεσπίζεται μόνο η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης».
Σημεία της ομιλίας του:
Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, περίπου, έγιναν τρεις προσπάθειες μεγάλες για μεταρρύθμιση και μια απόπειρα.
Είχαμε το Νόμο Σιούφα το 1992, το Σχέδιο Γιαννίτση το 2001, το Νόμο Ρέππα το 2002 και το Νόμο Πετραλιά το 2008. Τον πρώτο και τον τελευταίο επί Κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας, υπό τη λυσσώδη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ. Και το Νόμο Ρέππα, που όχι μόνο δεν κατάργησε το Νόμο Σιούφα, αλλά αντίθετα τον επεξέτεινε.
Και σήμερα, όχι μόνο δεν καταργεί το ΠΑΣΟΚ το νόμο Πετραλιά, αλλά τον επεκτείνει και πιο πέρα. Συνολικά, όμως, όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν αντιμετώπισαν ριζικά τις παθογένειες του συστήματος. Απλώς, επέκτειναν χρονικά τα όρια της αντοχής του.
Και σήμερα, και πάλι, καμία ουσιαστική αλλαγή δεν γίνεται για την πραγματική εξυγίανση του συστήματος.
– Δεν δίνονται ουσιώδη κίνητρα για την αντιστροφή των δημογραφικών τάσεων. Για την ακρίβεια δημιουργούνται αντικίνητρα για τις οικογένειες και για τις γυναίκες.
– Δεν δίνονται κίνητρα για να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολουμένων ή για να μπαίνουν οι νέοι νωρίτερα στην αγορά εργασίας. Θεσπίζεται μόνο η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης. Πράγμα που υπήρξε και προϊόν πίεσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Δεν ενθαρρύνεται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αφού οι εργοδοτικές εισφορές παραμένουν πολύ υψηλές. Αλλά υψηλές εργοδοτικές εισφορές σημαίνουν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και μακροχρόνια αποθάρρυνση για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις.
– Δεν αποθαρρύνεται η εισφοροδιαφυγή. Αφού τόσο υψηλό εργοδοτικό κόστος ενθαρρύνει τους εργοδότες να πληρώνουν «μαύρα», ενώ η υψηλή ανεργία ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να δέχονται να πληρώνονται με «μαύρα»…
Έτσι, ο μόνος τρόπος «ανακούφισης» των ταμείων ή διάσωσης πολλών από τα ταμεία, παραμένει τελικά ο Προϋπολογισμός. Ο οποίος, όμως, έχει ήδη τα γνωστά πολύ υψηλά ελλείμματα που καλείται να περικόψει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να ελεγχθεί…
Άρα, η μοναδική «σωτηρία» του συστήματος έμεινε η δραστική περικοπή των συντάξεων και η επέκταση των ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση», η λεγόμενη «μεταρρύθμιση», που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες!
Αλλά έτσι το ήξεραν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και δεν το έκαναν! Το να λύσουμε το πρόβλημα… καταργώντας το, το να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του συστήματος περικόπτοντας τόσο πολύ τις συντάξεις δεν είναι «εξυγίανση». Είναι ομολογία αποτυχίας! Ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος…
Κοινωνικά επτωχεύσαμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Η έξαρση του κρατισμού στη δεκαετία του ’80 και η αδυναμία να αντιμετωπιστεί η ελλειμματικότητα του κράτους, διέλυσαν μεταξύ άλλων και τα ταμεία. Σήμερα, γίνονται βίαιες, δηλαδή, ανατροπές στο ασφαλιστικό, για να αντιμετωπίσουμε τον τελικό λογαριασμό αυτού του «ξεχαρβαλώματος». Με τρόπο που υποθηκεύει το μέλλον της κοινωνίας, τουλάχιστον για δύο γενιές.
Για να ξαναγυρίσω στο ασφαλιστικό του Δημοσίου:
– Σε 3 χρόνια, σε ελάχιστο χρόνο επέρχονται μεγάλες ανατροπές.
– Ευαίσθητες ομάδες – γυναίκες με ανήλικα παιδιά ή γυναίκες με τρία παιδιά και πάνω- επιβαρύνονται ακόμα και με 15 χρόνια πρόσθετης εργασίας.
– Οι νέοι ένστολοι, που άκουσα προηγουμένως, που συνταξιοδοτούνται σήμερα με 25 χρόνια υπηρεσίας, με τις νέες ρυθμίσεις θα χρειάζονται 40 χρόνια (35 κανονικά +5 πλασματικά) ή θα παίρνουν σύνταξη στα 60.
Σε ό,τι αφορά το σταδιακό χαρακτήρα της εξομοίωσης των ορίων ανδρών-γυναικών στο Δημόσιο, ασφαλώς ήταν υποχρέωση της Ελλάδας να ευθυγραμμιστεί με το καθεστώς της Ευρώπης. Όμως, από τον περασμένο Οκτώβριο, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας είχαν εξασφαλίσει πιο σταδιακή προσαρμογή. Αξιωματούχοι της Κομισιόν είχαν αντιληφθεί αυτό που τότε τους είχαμε πει ως κυβέρνηση. Δηλαδή, την «αναστάτωση» που θα προκαλούσε το σύστημα το καινούργιο. Κι είχαν αρχίσει να δέχονται μια πιο μακρά περίοδο προσαρμογής. Αυτό βίαια ανατράπηκε τους τελευταίους μήνες.
Σε ό,τι αφορά τους ένστολους, πρέπει να διευκρινιστεί ότι πληρώνονται από το Δημόσιο, υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλά δεν είναι διοικητικοί υπάλληλοι του Δημοσίου. Διαχειρίζονται ύψιστο δημόσιο αγαθό, υποβάλλονται σε θυσίες με πολλούς περιορισμούς και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως διοικητικοί υπάλληλοι.
Αποτελούν ανθρώπινο δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης. Και τώρα σπρώχνονται σε μαζικές αποχωρήσεις. Από τις οποίες χάνει ο τόπος.
– Πέρσι, το 2009, ολόκληρο το χρόνο, έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης 900 στρατιωτικοί απ’ όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Φέτος, μόνο το α΄ εξάμηνο αίτηση αποστρατείας έχουν κάνει 2000. Μιλάμε για υπερ-τετραπλασιασμό του ρυθμού φυγής.
– Στην Αστυνομία και στα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα, πέρσι ολόκληρο το χρόνο είχαν κάνει αίτηση αποχώρησης 800. Σήμερα, μόνο το πρώτο εξάμηνο, οι αιτήσεις αποχώρησης φτάνουν τις 2800. Εδώ, ο ρυθμός έχει 7πλασιαστεί!
Αληθινή, δηλαδή, «αποψίλωση» του ανθρώπινου δυναμικού!
Και για τους Δικαστικούς επίσης. Τους οποίους αγνοεί. Όπως αγνοεί και τις βάσιμες ενστάσεις των Δικαστικών, που τους εξισώνει με τους με απλούς διοικητικούς υπάλληλους, κόντρα, βεβαίως, στο άρθρο 88 του Συντάγματος.
Αναφερόμενος εξάλλου στην συνολική πολιτική της κυβέρνησης στο Ασφαλιστικό ο κ. Σαμαράς είπε ακόμα ότι «δεν γίνεται καμία ουσιώδης προσπάθεια για εξυγίανση του συστήματος, δεν δίνονται κίνητρα για να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολουμένων, θεσπίζεται μόνο η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης».
Σημεία της ομιλίας του:
Τα τελευταία δεκαέξι χρόνια, περίπου, έγιναν τρεις προσπάθειες μεγάλες για μεταρρύθμιση και μια απόπειρα.
Είχαμε το Νόμο Σιούφα το 1992, το Σχέδιο Γιαννίτση το 2001, το Νόμο Ρέππα το 2002 και το Νόμο Πετραλιά το 2008. Τον πρώτο και τον τελευταίο επί Κυβερνήσεων Νέας Δημοκρατίας, υπό τη λυσσώδη αντίδραση του ΠΑΣΟΚ. Και το Νόμο Ρέππα, που όχι μόνο δεν κατάργησε το Νόμο Σιούφα, αλλά αντίθετα τον επεξέτεινε.
Και σήμερα, όχι μόνο δεν καταργεί το ΠΑΣΟΚ το νόμο Πετραλιά, αλλά τον επεκτείνει και πιο πέρα. Συνολικά, όμως, όλες αυτές οι παρεμβάσεις δεν αντιμετώπισαν ριζικά τις παθογένειες του συστήματος. Απλώς, επέκτειναν χρονικά τα όρια της αντοχής του.
Και σήμερα, και πάλι, καμία ουσιαστική αλλαγή δεν γίνεται για την πραγματική εξυγίανση του συστήματος.
– Δεν δίνονται ουσιώδη κίνητρα για την αντιστροφή των δημογραφικών τάσεων. Για την ακρίβεια δημιουργούνται αντικίνητρα για τις οικογένειες και για τις γυναίκες.
– Δεν δίνονται κίνητρα για να αυξηθεί ο αριθμός των απασχολουμένων ή για να μπαίνουν οι νέοι νωρίτερα στην αγορά εργασίας. Θεσπίζεται μόνο η παράταση του ορίου συνταξιοδότησης. Πράγμα που υπήρξε και προϊόν πίεσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
– Δεν ενθαρρύνεται η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, αφού οι εργοδοτικές εισφορές παραμένουν πολύ υψηλές. Αλλά υψηλές εργοδοτικές εισφορές σημαίνουν έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και μακροχρόνια αποθάρρυνση για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας σε επιχειρήσεις.
– Δεν αποθαρρύνεται η εισφοροδιαφυγή. Αφού τόσο υψηλό εργοδοτικό κόστος ενθαρρύνει τους εργοδότες να πληρώνουν «μαύρα», ενώ η υψηλή ανεργία ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να δέχονται να πληρώνονται με «μαύρα»…
Έτσι, ο μόνος τρόπος «ανακούφισης» των ταμείων ή διάσωσης πολλών από τα ταμεία, παραμένει τελικά ο Προϋπολογισμός. Ο οποίος, όμως, έχει ήδη τα γνωστά πολύ υψηλά ελλείμματα που καλείται να περικόψει και ένα τεράστιο δημόσιο χρέος που πρέπει να ελεγχθεί…
Άρα, η μοναδική «σωτηρία» του συστήματος έμεινε η δραστική περικοπή των συντάξεων και η επέκταση των ορίων ηλικίας. Αυτή είναι η «μεταρρύθμιση», η λεγόμενη «μεταρρύθμιση», που ψηφίστηκε πριν λίγες μέρες!
Αλλά έτσι το ήξεραν και όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις. Και δεν το έκαναν! Το να λύσουμε το πρόβλημα… καταργώντας το, το να εξασφαλίσουμε τη βιωσιμότητα του συστήματος περικόπτοντας τόσο πολύ τις συντάξεις δεν είναι «εξυγίανση». Είναι ομολογία αποτυχίας! Ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος…
Κοινωνικά επτωχεύσαμε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Η έξαρση του κρατισμού στη δεκαετία του ’80 και η αδυναμία να αντιμετωπιστεί η ελλειμματικότητα του κράτους, διέλυσαν μεταξύ άλλων και τα ταμεία. Σήμερα, γίνονται βίαιες, δηλαδή, ανατροπές στο ασφαλιστικό, για να αντιμετωπίσουμε τον τελικό λογαριασμό αυτού του «ξεχαρβαλώματος». Με τρόπο που υποθηκεύει το μέλλον της κοινωνίας, τουλάχιστον για δύο γενιές.
Για να ξαναγυρίσω στο ασφαλιστικό του Δημοσίου:
– Σε 3 χρόνια, σε ελάχιστο χρόνο επέρχονται μεγάλες ανατροπές.
– Ευαίσθητες ομάδες – γυναίκες με ανήλικα παιδιά ή γυναίκες με τρία παιδιά και πάνω- επιβαρύνονται ακόμα και με 15 χρόνια πρόσθετης εργασίας.
– Οι νέοι ένστολοι, που άκουσα προηγουμένως, που συνταξιοδοτούνται σήμερα με 25 χρόνια υπηρεσίας, με τις νέες ρυθμίσεις θα χρειάζονται 40 χρόνια (35 κανονικά +5 πλασματικά) ή θα παίρνουν σύνταξη στα 60.
Σε ό,τι αφορά το σταδιακό χαρακτήρα της εξομοίωσης των ορίων ανδρών-γυναικών στο Δημόσιο, ασφαλώς ήταν υποχρέωση της Ελλάδας να ευθυγραμμιστεί με το καθεστώς της Ευρώπης. Όμως, από τον περασμένο Οκτώβριο, οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας είχαν εξασφαλίσει πιο σταδιακή προσαρμογή. Αξιωματούχοι της Κομισιόν είχαν αντιληφθεί αυτό που τότε τους είχαμε πει ως κυβέρνηση. Δηλαδή, την «αναστάτωση» που θα προκαλούσε το σύστημα το καινούργιο. Κι είχαν αρχίσει να δέχονται μια πιο μακρά περίοδο προσαρμογής. Αυτό βίαια ανατράπηκε τους τελευταίους μήνες.
Σε ό,τι αφορά τους ένστολους, πρέπει να διευκρινιστεί ότι πληρώνονται από το Δημόσιο, υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον, αλλά δεν είναι διοικητικοί υπάλληλοι του Δημοσίου. Διαχειρίζονται ύψιστο δημόσιο αγαθό, υποβάλλονται σε θυσίες με πολλούς περιορισμούς και δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται ως διοικητικοί υπάλληλοι.
Αποτελούν ανθρώπινο δυναμικό υψηλής εξειδίκευσης. Και τώρα σπρώχνονται σε μαζικές αποχωρήσεις. Από τις οποίες χάνει ο τόπος.
– Πέρσι, το 2009, ολόκληρο το χρόνο, έκαναν αίτηση συνταξιοδότησης 900 στρατιωτικοί απ’ όλες τις Ένοπλες Δυνάμεις. Φέτος, μόνο το α΄ εξάμηνο αίτηση αποστρατείας έχουν κάνει 2000. Μιλάμε για υπερ-τετραπλασιασμό του ρυθμού φυγής.
– Στην Αστυνομία και στα Σώματα Ασφαλείας γενικότερα, πέρσι ολόκληρο το χρόνο είχαν κάνει αίτηση αποχώρησης 800. Σήμερα, μόνο το πρώτο εξάμηνο, οι αιτήσεις αποχώρησης φτάνουν τις 2800. Εδώ, ο ρυθμός έχει 7πλασιαστεί!
Αληθινή, δηλαδή, «αποψίλωση» του ανθρώπινου δυναμικού!
Και για τους Δικαστικούς επίσης. Τους οποίους αγνοεί. Όπως αγνοεί και τις βάσιμες ενστάσεις των Δικαστικών, που τους εξισώνει με τους με απλούς διοικητικούς υπάλληλους, κόντρα, βεβαίως, στο άρθρο 88 του Συντάγματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου