Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΓΙΟΣ ρεμπέτη ο κ. Γ. Νταλάρας κι έκανε το μπουζούκι χρήμα και «δόξα». Επιμελώς χαμηλών τόνων, για τη δουλειά του και μόνο. Με εκατομμύρια στις τσέπες από επιδοτούμενες συναυλίες (τι κακοποίηση του όρου!) κι απ’ τη τσέπη (νεο)ελλήνων που, στην πλειοψηφία τους, εκστασιάζονται με την πενιά.
ΚΑΙ εταιρεία βρήκε και σύζυγο «εναρμονισμένη» με τα κέρδη του. Τα πράγματα κύλησαν…φυσιολογικά. Βουλευτής η κα Άννα, υπολογισμένα λαϊκός τροβαδούρος ο Γιώργος, χωρίς να’ χει μετρήσει γι αυτόν το «εβραία». Ωστόσο, εμείς στρέψαμε και σε άλλες τη ματιά (Δαμανάκη-ευρωβουλευτή, Χριστοφιλοπούλου…) και βγάλαμε το συμπέρασμα πως ο διεθνής σιωνισμός κρατάει θέσεις για τα παιδιά του. Εντός είτε εκτός Ελλάδας, «θαμώνες» είτε όχι της Λέσχης (Μπίλντερμπεργκ), (κατ)έχουν πόστο, αποστολή και προορισμό. Δεν αγνοούνται, δεν υποτιμούνται, δεν χάνονται.
ΑΠ’ την άλλη, η κα Μπατζελή. Μόνη, χριστιανή το θρήσκευμα, από πατέρα «μακρονησιώτη» και με την αξιοπρέπειά της. Υπουργός που άντεξε τη θύελλα της ξεσηκωμένης αγροτιάς. Κράτησε την ψυχραιμία και τη...... θέση της. Τότε ήταν «χρήσιμη». Η μπόρα πέρασε, η Κατερίνα άντεξε. Περίμενε την αναγνώριση. Η πολιτική έχει δόξες, έχει πίκρες, έχει και σκοπιμότητες. Με τα κριτήριά του ο Γιώργος, με τα δικά μας εμείς και πάνω απ’ όλους μας ένας αδιόρατος(;) και ιδιότυπος ρατσισμός. Για επιλογές περίεργες, χωρίς την κρησάρα για ικανούς/ικανές, την ελληνικότητα και το θρήσκευμα. Ο Πρωθυπουργός (και το περιβάλλον του;) «άλλα εκέλευε» και η Κατερίνα μένει «εκτός». Η κα Νταλάρα «εντός» και υφυπουργός!
ΗΤΑΝ αψυχολόγητο από πλευράς Γιώργου να κάνει «γέλιο» της «ετεροκίνητης» Άννας (Νταλάρα) τη μελαγχολία της «αυτόφωτης» Κατερίνας. Όσο γρηγορότερα το κατανοήσει, τόσο κοντύτερα θα’ ναι στο δίκαιο και στη λογική, τόσο μακρύτερα απ’ τις δυνάμεις που κινούν τα νήματα. Όπως φαίνεται, η κα Μπατζελή είχε αποχρώντες (οικογενειακούς) λόγους να παράμεινε στην Αθήνα και ο Πρωθυπουργός δεν τους σεβάστηκε. Του (υπ)ενθυμίζουμε πως «μπορείς να οδηγήσεις το άλογο στην πηγή, αλλά δεν μπορείς να το αναγκάσεις να πιει νερό». Όλα γράφονται και καταγράφονται. Φωναχτά είτε σιωπηρά και είναι το ίδιο.
ΜΕ την…μικρή και ευέλικτη Κυβέρνησή του, ο Πρωθυπουργός για τη «βασίλισσα του Βορρά». Εκεί όπου φρεσκάρουν με…ασβέστη τις σβησμένες διαγραμμίσεις στην άσφαλτο. Απ’ το Αεροδρόμιο για την Έκθεση, αφήνοντας στο χάλι της την άλλη κατεύθυνση (προς Περαία). Για ν’ αποθαυμάσει ο Πρωθυπουργός (με την κουστωδία του) τα έργα «μακράς πνοής» στη Β. Ελλάδα. Από’ κει για τη ΔΕΘ, όπου αναπνέει η Ελλάδα, μέχρι να περιέλθει σε κώμα και να ζωντανέψει στην Αθήνα του Νότου, που όλα τα απορροφά, τα μαχαιρώνει και τα αφομοιώνει. Ως τότε, ας βολευτούν οι βορειοελλαδίτες με τις λιχουδιές στο μικρό πανηγυράκι, με του άρπαγες του καπιταλισμού στημένους σε κάθε γωνιά. ΥΠΟΥΡΓΟΙ παλιοί, «φτασμένοι», ξοπίσω τους «αναδομημένοι» και στην ουρά νεοφώτιστοι. Με τους χαρτοφύλακες και τα χαρτοφυλάκιά τους. Και, βέβαια, με τη σιγουριά πως φυλάσσονται από μιαν Αστυνομία στο πόδι και σε κτήριο-φρούριο του Λιμανιού. Δεν είναι, βλέπεις ο (κάθε) Υπουργός απ’ το ίδιο ύφασμα με τον πολίτη κι αλλιώτικα αποτιμάται η ζωή των «λειτουργών» της πολιτικής. Μας στοιχίζουν κάτι παραπάνω από συντάξεις, προνόμια, μισθούς και φύλαξη, αλλά ο (αφύλαχτος) πολίτης πρέπει να νιώθει…περήφανος.
«ΓΙΑΤΙ ο κόσμος ΔΕΝ χαίρεται και ΔΕΝ χαμογελά, πατέρα;». Γιατί τον φτιάξαν ελλιπή και άδικο οι δυνατοί. Κι αν τέτοιοι είναι οι μακρινοί, αόρατοι κι απρόσιτοι που περιστρέφουν τον πλανήτη κατά τη φορά που γουστάρουν, στον δικό μας μικρόκοσμο, τον δυνατό τον βλέπεις σε κάθε στιγμή και κάθε βήμα. Και, βέβαια, οι σημερινοί κυβερνώντες(;) είναι οι «μη χείρονες». Σε άλλους καιρούς, άλλα παλικάρια που’ χαμε την τιμή να μας «κυβερνούν», θα διερωτώντο γιατί να μην τρώμε παντεσπάνι. Κουβαλάνε αμαρτίες και ενοχές και οι σημερινοί, καλύπτουν Γιάννους και Άκηδες, αλλά «το μη χείρον κλπ.».
ΝΑ συμμαζευτούν «τα παιδιά» και να λιγοστέψουν τα όνειρά τους, φιλτράροντας τις φιλοδοξίες τους μέσα απ’ τα βάσανα του κόσμου. Αν δεν προσαρμόσουν τη ζωή τους μ’ εκείνη και του τελευταίου (έντιμου και ταπεινού) πολίτη και δεν συντονιστούν τα βήματά τους, το χάσμα θα μεγαλώνει και τα…γιαούρτια περιμένουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου